- Kategorie
-
Grupa ścigaczy Polskiej Marynarki Wojennej na wodach brytyjskich (1940-1945)
Wysyłka w ciągu | 24 godziny |
Cena przesyłki | 11 |
Dostępność | Mała ilość 1 szt. |
Kod kreskowy | |
ISBN | 9788366911444 |
EAN | 9788366911444 |
Zostaw telefon |
Autor: Tadeusz Kondracki
Rok wydania: 2023
Liczba stron: 342 + 58 il.
Okładka: twarda
Format: 17,00 cm x 24,5 cm
W obecnie obowiązującej terminologii polskiej za ścigacz (ang. fast boat) zwykło się uważać „mały, szybki okręt wojenny, wyposażony w urządzenia hydrolokacyjne do wykrywania oraz w urządzenia do zwalczania nieprzyjacielskich okrętów podwodnych na wodach przybrzeżnych”1. Według innej interpretacji, pojęcie ścigacza rozciąga się też na małe okręty o uzbrojeniu artyleryjskim, służące do zwalczania kutrów torpedowych nieprzyjaciela (są to tzw. ścigacze artyleryjskie). Tu zaczyna się pierwsza trudność – semantyczna. Przy stosunkowo łatwych i często – zwłaszcza w przeszłości – spotykanych przeobrażeniach kutrów torpedowych w okręty artyleryjskie (przez zwykłe zdjęcie wyrzutni torpedowych i wzmocnienie uzbrojenia artyleryjskiego) nieuchronnie musi to prowadzić do zamętu pojęciowego. Kuter torpedowy w krótkim czasie mógł się stać ścigaczem i na odwrót. A ponadto w czasie II wojny światowej w polskiej terminologii wojennomorskiej nie odróżniano jeszcze ścigaczy od kutrów torpedowych. Funkcjonowała wyłącznie nazwa „ścigacze”, przy całej wewnętrznej różnorodności tej kategorii okrętów. Były zatem ścigacze torpedowe, torpedowo-artyleryjskie, artyleryjskie, a nawet, obecne w składzie sojuszniczej brytyjskiej Royal Navy, największe – parowe ścigacze artyleryjskie (Steam Gun Boats). Wszystkie na ogół miały dodatkowo możliwość zwalczania wrogich okrętów podwodnych przy użyciu bomb głębinowych, z zasady mniejszych niż na dużych okrętach, ale nie mniej groźnych dla podwodnego przeciwnika”
(ze wstępu)
Spis treści:
Wstęp /11
Rozdział 1. Geneza ścigaczy Polskiej Marynarki Wojennej /23
Wprowadzenie /23
Rola inicjująca Funduszu Obrony Morskiej /23
Przetarg na ścigacze /27
Umowa na budowę dwóch ścigaczy /36
Budowa ścigaczy dla PMW w stoczni White’a /41
Rozdział 2. Pierwsze ścigacze w służbie Polskiej Marynarki Wojennej /50
Wojna /50
Początki służby ścigaczy Polskiej Marynarki Wojennej (1940 r.) /57
Trzy ścigacze zamiast dwóch /62
Rozdział 3. W walce /71
Kanał La Manche i południowa część Morza Północnego – rejony działań polskich ścigaczy /71
Fowey w Kornwalii – pierwsza baza polskich ścigaczy /77
Tragedia na inaugurację służby ścigacza ORP „S 1” /88
Wojenne szczęście (zagrożenia wynikające ze służby na ścigaczach) /93
Działania ścigaczy „S 2” i „S 3” /101
Rozdział 4. Ścigacze artyleryjskie Polskiej Marynarki Wojennej w latach 1941–1942 /107
Krytyczny 1941 rok /107
ORP „S 3” w 1942 r. /120
ORP „S 2” wraca do akcji /125
ORP „S 2” (z 21/22 czerwca 1942 r. – jeden przeciw sześciu) /129
ORP „S 2” od czerwca do grudnia 1942 r. /141
Rozdział 5. Ścigacze artyleryjskie PMW w schyłkowej fazie działań bojowych (1943–1944) /148
ORP „S 1” /148
ORP „S 2” /156
ORP „S 3” /166
Rozdział 6. Niedoceniany jedynak – ścigacz artyleryjski ORP „S 4” /170
Geneza ścigacza ORP „S 4” /170
Początki służby ORP „S 4” /172
Działania bojowe ścigacza ORP „S 4” /173
Schyłek służby ORP „S 4” /178
Rozdział 7. Ostatni rozdział historii ścigaczy PMW na wodach brytyjskich /180
Grupa ścigaczy torpedowo-artyleryjskich PMW (1944–1945).
Wprowadzenie /180
Plany utworzenia polskiej flotylli ścigaczy torpedowych (1941 r.) /183
Polskie ścigacze torpedowo-artyleryjskie /187
Powstanie jednorodnej Grupy Ścigaczy /189
Pierwszy z serii – ścigacz torpedowy ORP „S 5” (pierwotne oznaczenie MTB „424”) /191
Ścigacz torpedowy ORP „S 6” (pierwotne oznaczenie MTB „425”) /201
Ścigacz torpedowy ORP „S 7” (pierwotne oznaczenie MTB „426”) /205
Ścigacz torpedowy ORP „S 8” (pierwotne oznaczenie MTB „427”) /208
Ścigacz torpedowy ORP „S 9” (pierwotne oznaczenie MTB „428”) /210
Ścigacz torpedowy ORP „S 10” (pierwotne oznaczenie MTB „429”) /212
Rozdział 8. Rok „zwycięstwa” – rok ostatni /216
Wprowadzenie /216
Postój w Cowes – kres marzeń o walce /218
Baza Grupy Ścigaczy (życie codzienne marynarzy) /221
Gorzkie pożegnanie z bronią /225
Kres „S 1” i „S 2” /231
Rozdział 9. Personel Grupy Ścigaczy PMW w latach 1940–1945 /237
Wprowadzenie /237
Kadra oficerska ścigaczy /249
Dowódcy ścigaczy PMW /256
Oficerowie wachtowi ścigaczy (zastępcy dowódców okrętów, z.d.o.) /260
Wnioski /264
Powojenne losy dowódców ścigaczy PMW /266
Pierwszy dowódca Grupy Ścigaczy PMW – por. (kpt.) mar. obs. Janusz Justyn Sokołowski (1910–1940) /267
Zakończenie /288
Załączniki /298
Bibliografia /320
Summary /328
Wykaz skrótów /331
Indeks osób /332
Spis ilustracji /337