Dokładna praktyczna nauka dla pasieczników Julian Lubieniecki

Autor: Julian Lubieniecki

Rok wydania: 2015

Ilość stron: 954 + 22

Oprawa: twarda, ekoskóra, złote tłoczenia

Format: 14,0 cm x 23,5 cm

Julian Lubieniecki  (1802–1862), pszczelarz. Ur. we wsi Konty koło Oleska (obwód złoczowski), syn Grzegorza, przypuszczalnie rządcy dóbr Rzewuskich w Olesku, i Katarzyny z Janickich. Szkołę średnią ukończył we Lwowie, a następnie – wg informacji rodziny – studiował na Wydziale Filozoficznym Uniw. Lwow., zapewne w tzw. Instytucie Ekonomicznym. Działalność na polu pszczelarstwa rozpoczął L. w r. 1826. Po wyjeździe ze Lwowa gospodarował w majątku prywatnym w okolicy Jass na Wołoszczyźnie, stanowiącym prawdopodobnie własność Olszewskiego, późniejszego szwagra L-ego, a w l. ok. 1844–51 pracował w dobrach łopatyńskich Adama Sariusza Zamoyskiego. Założył wzorową pasiekę w Derewlanach i był rządcą dworu w Łopatynie. Równocześnie od r. 1845 brał udział w pracach Galicyjskiego Tow. Gospodarskiego we Lwowie i wygłaszał na zebraniach odczyty dotyczące pszczelarstwa.

W r. 1851 zrezygnował L. z pracy u Zamoyskiego i zakupił niewielkie gospodarstwo w Przemyślanach (obwód brzeżański), gdzie założył własną pasiekę złożoną z 400 uli, w której odbywali praktykę liczni rolnicy. Równocześnie czynił starania o założenie szkoły pszczelarskiej utrzymywanej z funduszów społecznych, a gdy nie przyniosło to rezultatu, po uzyskaniu zezwolenia władz założył w r. 1857 własną szkołę w Przemyślanach. 

Lubieniecki należał do najwybitniejszych pszczelarzy europejskich połowy XIX w., a czasopismo „Bienen-Zeitung” z r. 1861 wymienia go wśród 30 czołowych współpracowników. Jego działalność pisarska i dydaktyczna wywarła wielki wpływ na stan pszczelarstwa w Galicji i przyczyniła się do odnowy tej dziedziny gospodarstwa wiejskiego. Najważniejszą jego pracą była Dokładna praktyczna nauka dla pasieczników (t. 1–3, Lw. 1859–60), wznawiana trzykrotnie. Położył zasługi dla propagowania w Polsce osiągnięć J. Dzierżonia. Obok artykułów informacyjnych ogłosił obszerny podręcznik Pasieka w ulach Dzierżona (Lw. 1856), tłumaczony na kilka języków. Ule dzierżoniowskie sporządzone własnym kosztem rozsyłał pszczelarzom w Galicji, m. in. taki ul dostarczył szkole rolniczej w Dublanach. Pomimo że ok. r. 1854 propagował hodowlę pszczół włoskich, już po upływie kilku lat (1858), zorientował się, że najcenniejszą dla naszych pasiek jest pszczoła krajowa. W artykułach, które ogłaszał w „Bienen-Zeitung”, „Przyjacielu Domowym”, „Tygodniku Rolniczo-Przemysłowym” i „Rozprawach C. K. Galicyjskiego Tow. Gospodarskiego”, poruszał wszystkie zagadnienia dotyczące pszczelarstwa, występując m. in. o zamianę dziesięciny z pasieki na czynsz w celu zwiększenia ilości pasiek w kraju. Przez wiele lat ponawiał starania o założenie polskiego czasopisma pszczelarskiego, lecz dopiero po jego śmierci, w r. 1875, powstało czasopismo „Bartnik Postępowy”, które na cześć L-ego na karcie tytułowej każdego numeru zamieszczało jego fotografię.

Był członkiem Tow. Rolniczego Krakowskiego i Galicyjskiego Tow. Gospodarskiego, przy którym z jego inicjatywy powstała w r. 1856 sekcja pszczelarska, istniejąca w ramach późniejszego Tow. Gospodarskiego Wschodniej Małopolski do wybuchu drugiej wojny światowej. Za zasługi na polu pszczelarstwa otrzymał srebrny medal od Krakowskiego Tow. Rolniczego. L. nie był żonaty. Zmarł 13 III 1862 w Przemyślanach i pochowany został na miejscowym cmentarzu.

(wg http://www.ipsb.nina.gov.pl/a/biografia/julian-lubieniecki)

Reprint wydania z 1871 r.

Tom I, II i III w jednym woluminie.